معرفی پاروویروس نوع 2 (CPV-2) در حیوانات خانگی :
پاروویروس نوع 2 سگ ها میزان واگیری بالایی دارد و باعث گاستروآنتریت حاد و شدید در سگ ها می شود. CPV-2 همانند سگهای اهلی در سگسانان وحشی نیز دیده میشود. CPV-2 یک دناویروس فاقد پوشینه پوشش از خانوادهی پاروویریده است. ویروس های این خانواده گونه های زیادی را مبتلا میکند. CPV-2 انتقال بین گونهای ندارد. سگهای آلوده به پاروویروس، علایم بالینی را پس از 9-4 روز بعد از قرارگیری در معرض عفونت نشان میدهند. ویروس های خانواده ی پاروویریده جزو مقاوم ترین ویروسهای شناخته شده هستند. ویروس CPV-2 تقریبا به مدت یک سال یا احتمالا بیشتر، در محیط زنده می ماند. ویروس در برابر تعداد زیادی از ضدعفونی کننده ها، دمای بسیار بالا و تغیرات pH مقاوم است. به هرحال مایع سفیدکننده رقیق شده می تواند ویروس را در سطوح سخت از بین ببرد. مشخص شده که بعضی نژاد ها نسبت به بقیه به این بیماری حساس تر هستند. روتوایلر، دوبرمن پینچر، پیت بول، ژرمن شپرد و لابرادور رتریور از جملهی این نژاد ها هستند. برای پیشگیری بهتر بیماری در این نژاد ها ممکن است یک دوز اضافی از واکسن لازم باشد. بیشتر سگ هایی که به علت پاروویروس به کلینیک آورده میشوند، توله های جوان هستند، اما نباید این نکته را فراموش کرد که CPV-2 می تواند در سگ های بالغ نیز دیده شود. سگ های مسن که واکسینه نشده و یا بصورت نامناسب واکسینه شدهاند یا سگ های واجد سیستم ایمنی ضعیف شده و سگ های با واکسن نا کارامد ممکن است در خطر ابتلا به CPV-2 باشند. بیشتر سگ های که بهبود پیدا میکنند و زنده میمانند، نسبت به این بیماری ایمن میشوند. لازم نیست که صاحبان این حیوانات در مورد آلودگی دوباره سگ ها نگران باشند. واکسیناسیون، جدا کردن و رعایت اصول بهداشتی نکات کلیدی در جلوگیری از انتشار ویروس هستند. پاروویروس از طریق مدفوع منتشر می شود. سگ ها از راه مدفوعی ـ دهانی آلوده میشوند. ویروس از طریق تماس مستقیم با سگ های آلوده، مدفوع و حاملین (به ویژه فومیت ها) انتشار می یابد. در سگ های مبتلا تا 3 روز قبل از شروع علایم بالینی و تا 3 هفته بعد از بهبودی، ویروس از مدفوع دفع می شود.
پاروویروس ابتدا در بافت لنفاوی حفرهی دهان و حلق تکثیر مییابد، سپس وارد گردش خون میشود. ویروس به سرعت به بافت ها یا سلول های در حال تقسیم از جمله مغز استخوان، بافت لنفاوی و سلولهای کریپت روده حمله میکند.
علایم بالینی
- نشانههای مشخص بیماری مربوط به توله های زیر 1 سال است، اگرچه نمیتوان گفت ویروس در سگ های مسن تر با علایم بالینی همراه نیست.
- استفراغ حاد، اسهال، کاهش اشتها و ضعف از علایم معمول بیماری هستند. اسهال اغلب خونی و با بوی خاص و متمایز به خود میباشد.
- علامت تب اغلب همراه با سایر علایم بالینی دیده میشود.
- بعضی از سگ ها می توانند حاملین بدون علامت این بیماری باشند.
تشخیص
- با توجه به علایم بالینی می توان بیماری را تا حدود زیادی تشخیص داد.
- تشخیص معمول این بیماری از طریق تست سریع الایزا (ELISA) انجام می گیرد. این تست آنتی ژن های پاروویروس را در مدفوع سگ های آلوده شناسایی کرده و یک تست قطعی و نهایی به شمار میآید.
- ممکن است بررسی آزمایشگاهی خون به تشخیص این بیماری کمک کند، اما اگر به تنهایی استفاده شود، نتایج آن قطعی و نهایی نخواهد بود جعبهی فنی 3-2 : تشخیص قطعی پاروویروس به آسانی در منزل انجام میگیرد. آزمایش آن به راحتی در دسترس است، نسبتا ارزان است و یک تشخیص سریع را به دامپزشک و صاحب حیوان میدهد
درمان
- درمان بصورت حمایتی و با هدف تصحیح تعادل الکترولیت و مایعات بدن، پیشگیری از گسترش باکتری ها و سپتی سمی و کنترل علایم بالینی انجام می گیرد.
- تا زمانی که استفراغ برطرف می شود، سگ ها باید از خوردن غذا، آب و دارو از راه دهان منع شوند. بسیاری از دامپزشکان معتقدند که تغذیه پارنترال (وریدی) باعث تسریع بهبودی می شود، اما دریافت مواد مغذی به بهبود سلول های روده بیمار سرعت می بخشد. استفراغ حیوان باید کنترل شود تا بتواند تغذیه از طریق انترال (از راه دستگاه گوارش) را شروع کند.
- سگ های بیمار باید در یک بخش جداگانه بستری شوند. به علت تضعیف سیستم ایمنی، این سگ ها مستعد عفونت های ثانویه هستند. نگهداری سگ های بیمار در یک بخش جدا، آن ها را در برابر عفونت های بیماران بستری شده حفظ میکند.
- بیشتر کلینیک ها برای درمان بیماران باید کوکتل پاروو مخصوص به خود را داشته باشند. این کوکتلها متنوع میباشند، ولی اغلب شامل مخلوطی از مایعات کریستالوئیدی به همراه دکستروز، آنتی بیوتیک های وسیع الطیف، الکترولیت ها، دارو های ضد استفراغ و ضد درد هستند. برخی از آن ها ممکن است حاوی ویتامین های تقویت کنندهی سیستم ایمنی نیز باشند.
- تولههای مبتلا به پاروو به علت اسهال و استفراغ، دهیدراتاسیون شدیدی را نشان می دهند، به همین دلیل رفع دهیدراتاسیون و تصحیح تعادل الکترولیتی باید در اولویت قرار بگیرد. بهترین کار دریافت وریدی مایعات کریستالوئیدی برای بیمار است. مایع درمانی به روش زیر جلدی باعث بالا رفتن خطر ایجاد عفونت میشود و در ادامهی روند درمان، معمولا نمی تواند احتیاجات سگها را تأمین کند. کاتتری که در ورید قرار داده شده باید هر 72-48 ساعت تعویض شود، تا از بروز عفونت و التهاب جلوگیری شود.