معرفی لپتوسپیروز در حیوانات خانگی :

بیماری لپتوسپیروز یک عفونت باکتریای در انسان ­ها و حیوانات بوده که تحت عنوان یکی از شایع ­ترین بیماری های مشترک بین انسان و حیوان در دنیا به شمار می رود. در ادامه می خواهیم به معرفی کلی بیماری، علایم بالینی، روش های تشخیصی و درمانی این بیماری اشاره کنیم. لپتوسپیروز در مکان هایی که به سیستم تصفیه آب دسترسی ندارند، بسیار شایع است. عامل این عفونت باکتریایی، باکتری لپتوسپیرا است. باکتری لپتوسپیرا می تواند در آب و خاک مرطوب به مدت ماه­ ها زنده بماند و از بین نرود، اگرچه در آب و هوای معتدل ماندگار تر است. دوره نهفتگی این بیماری بین 2 تا 20 روز است. لپتوسپیروز می­تواند همه­ی پستانداران را مبتلا کند، هرچند بعضی از پستانداران نسبت به بقیه مقاومت بیشتری دارند. سگ ­ها در هر سن و نژادی می ­توانند مبتلا شوند. راه شایع انتقال بیماری، از طریق ادرار آلوده است. باکتری به مدت یک سال بعد از بهبودی بیمار از ادرار افراد مبتلا دفع می­ شود. ادرار از طریق غشای مخاطی یا جراحات پوستی یا خوردن آب یا غذای آلوده وارد بدن می شود. وسایل و لوازم نقش مهمی را در انتشار لپتوسپیروز ایفا می­کنند، به ویژه اگر اشیاء با ادرار عفونی آلوده شوند. لپتوسپیروز همچنین می­تواند از جفت عبور کند و از طریق انتقال مقاربتی منتشر شود.

علایم بالینی

  • علایم بالینی لپتوسپیروز معمولا عمومی هستند. برخی از سگ­ های آلوده ممکن است هیچ گونه علایمی را بروز ندهند و بصورت ناگهانی بمیرند.
  • فاز حاد بیماری ممکن است با علایم تب، ضعف و بی حالی، کاهش اشتها، استفراغ و اسهال، پلی ­اوری و پلی ­دیپسی، شکم درد، ضعف و درد عضلانی و زردی ظاهر شود. در این فاز باکتری از طریق خون و سیستم لنفاوی به همه ­ی بافت ­های بدن منتشر می ­شود.
  • دوره ی ریکاوری معمولا 2 هفته طول می­کشد. این دوره زمانی است که سیستم ایمنی پاکسازی باکتری از بافت ­ها را شروع می کند. هر چند ممکن است باکتری ­ها در کلیه ها و کبد باقی بمانند. در این فاز ممکن است علایم بالینی به صورت متناوب افزایش و کاهش پیدا کنند.
  • زمانی که طی درمان آنتی بیوتیکی، باکتری از کلیه ها، کبد و یا چشم حذف نشود، حالت حامل یا فاز مزمن بیماری ایجاد می ­شود. این بیماران علایم بالینی مربوط به نفریت مزمن، هپاتیت حاد و التهاب عنبیه را خواهند داشت.
  • مرگ سگ های مبتلا به لپتوسپیروز به علت نارسایی کلیه و یا نکروز کبدی اتفاق می افتد.

تشخیص لپتوسپیروز

  • با توجه به علایم بالینی تا حدودی می توان بیماری را تشخیص داد.
  • به کمک تست­ های سریع نمی­توان به تشخیص قطعی بیماری رسید، بنابراین به تست ­های آزمایشگاهی مرجع نیاز است. تست ­های سریع خانگی به تشخیص لپتوسپیروز کمک می­کند.
  • تست­های آزمایشگاهی مرجع شامل تعیین تیتر آنتی بادی، تست آگلوتیناسیون میکروسکوپی (MAT) و PCR است. این آزمایش ­ها نیاز به نمونه­ های خون و ادرار دارد که این نمونه ها باید قبل از تجویز آنتی بیوتیک جمع آوری شوند. زمان نمونه­گیری تعیین می­کند که برای هر بیمار، نمونه­ی خون مناسب­تر است یا ادرار. باکتری ابتدا در جریان خون ظاهر می­شود، ولی بعدا از جریان خون حذف می­شود و فقط در ادرار باقی می ­ماند.

درمان لپتوسیپروز

  • ایمن کردن بیمار با باکترین، نقش مهمی در توقف انتقال بیماری دارد، هرچند که سگ های ایمن شده نیز می توانند بیمار شوند.
  • برای این عفونت باکتریایی درمان آنتی بیوتیکی به همراه درمان حمایتی استفاده می ­شود.
  • عفونت اولیه با تجویز داکسی سایکلین یا پنیسیلین درمان می ­شود، در ادامه برای حذف حاملین بیماری باید تجویز طولانی مدت داکسی سایکلین صورت می­گیرد.
  • صاحبان باید درمان آنتی بیوتیکی را حتی بعد از بهبود علایم بالینی ادامه دهند.
  • درمان حمایتی این بیماری با توجه به علایم بالینی بیمار انجام می گیرد. درمان اغلب شامل تزریق وریدی مایعات با تصحیح تعادل الکترولیت ها و تعادل اسیدی ـ باز بدن است.
  • جداسازی سگ های سالم و دور نگهداشتن آن ها از ادرار سگ های بیمار بسیار اهمیت دارد. این جداسازی در هر یک از کلینیک­ ها متفاوت است، ولی می ­تواند شامل جمع آوری ادرار پس از ادرار کردن، جمع آوری ادرار از طریق کاتتر یا ضدعفونی کردن محل ادرار سگ می باشد.
  • جوندگان حامل های احتمالی این بیماری هستند، پس کنترل جوندگان در جلوگیری از انتشار بیماری نقش مهمی دارد.
  • خطر ابتلا به این بیماری در دامپزشکان به علت تماس با سگ های مبتلا و ادرار شان، بالاست. بهداشت فردی مناسب اهمیت بسیار زیادی دارد. کسی که با بیمار و ادرار سگ های آلوده در ارتباط است، باید از دستکش، ماسک و وسایل محافظت کننده­ ی چشم استفاده کند.