معرفی لیپیدوز کبدی در گربه (FHL) :
در این مقاله به معرفی کامل بیماری، علایم بالینی، روش های تشخیصی و درمانی لیپیدوز کبدی در گربه سانان می پردازیم، پس با ما همراه باشید. کبد چرب نوعی بیماری است که در گربه ها و بعد از یک دورهی بی اشتهایی کامل دیده می شود. لیپیدوز کبدی شایع ترین بیماری کبدی در گربه هاست. گرسنگی باعث می شود که بدن برای تولید انرژی، چربی ها را به سمت کبد منتقل کند. از آن جا که گربه ها چربی را به خوبی متابولیزه نمی کنند، تری گلیسرید ها به کبد نفوذ کرده و در آنجا انباشته می شوند. این وضعیت بیشتر در گربه های میانسال و چاق دیده می شود، زیرا گربه های چاق چربی را خیلی راحت تر از گربه های لاغرتر متابولیزه می کنند. تجمع چربی به توقف جریان صفرا و نارسایی کبد منجر می شود، زیرا سلول های چربی کار سلول های کبدی را انجام نمی دهند. لیپیدوز کبدی در صورت عدم درمان، یک بیماری خطرناک و کشنده است. هر عاملی که باعث بی اشتهایی شود (از جمله بیماری های سیستمیک و استرس)، به ایجاد این بیماری منجر می شود، ولی اغلب ایدیوپاتیک است.
علایم بالینی لیپیدوز کبدی در گربه :
- تاریخچه ای از بی اشتهایی در بیماران مبتلا به لیپیدوز کبدی وجود دارد.
- ملنا، آنسفالوپاتی کبدی، زردی، کاهش وزن سریع، ضعف، بیحالی و افزایش ترشح بزاق از علایم بالینی این بیماری به شمار می روند.
تشخیص لیپیدوز کبدی در گربه :
- با توجه به علایم بالینی بیماری می توان بیماری را تا حدودی تشخیص داد.
- تابلوی بیوشیمی خون، شمارش کامل خونی و آنالیز ادرار مطابق با بیماری کبدی هستند.
- تصاویر رادیوگرافی و سونوگرافی، بزرگ شدگی کبد را نشان می دهند.
- تشخیص قطعی از طریق بافت برداری حاصل می شود. بررسی های بافتی، نفوذ سلول های چربی را به داخل سلول های کبد نشان می دهد.
درمان لیپیدوز کبدی در گربه :
- گربه های بهبود یافته باید با رژیم های غذایی دارای چربی و پروتئین کم تغذیه شوند.
- استفراغ ایجاد شده در این بیماری می تواند به گاستریت منجر شود. درمان گاستریت شامل دارو های ضد استفراغ، آنتی هیستامین ها، آنتی اسید ها و محافظت کننده های مخاط معده خواهد بود.
- در صورت تشخیص و درمان به موقع، پیش آگهی خوب است، اگرچه درمان این بیماری ممکن است به مدیریت طولانی نیاز داشته باشد. وقتی وضعیت گربه تثبیت شد، صاحب حیوان باید در خانه از گربه پرستاری کند. این پرستاری شامل تغذیه ی اجباری و مایع درمانی (به روش زیر جلدی) خواهد بود.
- تغذیه ی اجباری نکتهی کلیدی در درمان این بیماری است. مایعات و مواد مغذی حمایتی مهم هستند و ممکن است برای طولانی مدت مورد نیاز باشند. تغذیهی اجباری در اغلب موارد مستلزم استفاده از دستگاه های تغذیه خارجی است. در برخی موارد، دارو های اشتها آور برای این بیماران تجویز می شود.
- تصحیح عدم تعادل الکترولیت و اسید – باز مهم است.